Najwcześniejsze dzieje miejscowości Wolica można wiązać z XIV wiekiem. Pierwsza wzmianka o Wolicy pochodzi z lat 1325-1327, kiedy to została odnotowana jako jedna z wsi należąca do parafii św. Jadwigi. Powstanie założenia dworsko-parkowego na Wolicy datuje się na koniec XV wieku. Pierwsza informacja o dworze zachowała się z roku 1500 r., kiedy to w wyniku podziału majątku pomiędzy Gryfitami dębickimi, posiadłość stała się własnością Jakuba, wnuka Jana z Dębicy.
Niewiele informacji o Wolicy zachowało się z czasów nowożytnych. Z zachowanej listy właścicieli ziemskich kościoła parafialnego w Dębicy z 1681 r. wynika, iż w tym okresie właścicielem wsi Wolica był Jan Zborowski z żoną Elżbietą. Z księgi dóbr tabularnych założonej w 1874 r. dowiadujemy się, iż ok.1800 r. dziedzicem Wolicy był Marcin Russocki. Dalszy wpis dotyczący majątku wolickiego informuje nas, iż kolejnym właścicielem był Tadeusz Marynowski, który 7 lipca 1843 r. przekazał Wolicę Barbarze Marynowskiej.
28 sierpnia 1855 r. właścicielem majątku wolickiego został Teodor baron Christiani-Grabieński-Kronauge von Kronwald herbu własnego, który był urzędnikiem austryjackim piastującym wysokie stanowisko Prezesa Sądu wyższego w Krakowie. Rodzina Christianich była również właścicielem Trzciany i Słotwiny k. Rzeszowa. 14 maja 1888 roku Teodor br. Christiani przekazał Wolicę synowi Henrykowi, który 16 lipca 1891 r. ożenił się z Olgą Milieską h. wł. Henryk baron Christiani-Grabieński-Kronauge von Kronwald w latach 1890-1892 istotnie przebudował majątek. Na ten okres datuje się powstanie obecnego murowanego budynku dworu. Tutaj urodziło się troje dzieci ówczesnych właścicieli, Janina (1892), Anna Irena (1894) oraz Alfred (1896). Przed I wojną światową rodzina Christianich bezpowrotnie wyjechała do Wiednia.
Majątek wolicki został sprzedany 20 listopada 1916 roku Władysławowi Płockiemu, herbu Topór. Hrabia Płocki w II połowie XIX w. dość aktywnie zainteresował się rozwojem przemysłu naftowego w powiecie gorlickim i miał swoje udziały w spółkach tej branży. Jego własnością był również zespół dworski w Pakoszu k. Pilzna. Hrabia po 60-tym roku życia ożenił się z młodszą od siebie około czterdzieści lat, Heleną Piętkowską. Małżeństwo to było bezdzietne. Po śmierci męża, dnia 18 marca 1929 r., Helena Płocka na drodze spadku przejęła na własność majątek Wolicki. Po zajęciu Polski przez Rosjan w 1944 r., wojsko przejęło dwór, który został przez nich splądrowany i zniszczony a księgozbiór spalony. Hrabina Płocka opuściła Wolicę i zabrawszy ze sobą niewielką ilość przedmiotów zamieszkała w Krakowie, gdzie zmarła w 1978 roku.
17 lipca 1946 roku posiadłość w Wolicy przeszła na własność Skarbu Państwa. Początkowo w budynku dworu była siedziba PGR-u, a następnie park z dworem (2,41h) przekazano w użytkowanie resortu zdrowia, który urządził tu Dom Zdrojowy dla Dzieci. W 1963 roku we dworze mieściło się Prewentorium Dla Dzieci Zagrożonych Gruźlicą od 1968 r. Państwowy Dom Dla Dzieci Głęboko Upośledzonych. Pozostała część poza parkiem, ok. 3 ha należała do PGR Zawada, która w późniejszym okresie została rozparcelowana na działki budowlane. Budynek dworu wraz z parkiem pozostał w użytkowaniu Państwowego Domu Pomocy Społecznej do 2001 r.
18 sierpnia 1980 r. zespół dworsko-parkowy na Wolicy został wpisany przez Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Tarnowie do rejestru zabytków pod nr A-223.
21 lipca 2004 r. na drodze przetargu zorganizowanego przez Powiat Dębicki, dwór wraz z parkiem o powierzchni 2,41 h stał się własnością Wandy i Kazimierza Mikrutów z Dębicy. Nowi właściciele przeprowadzili gruntowny remont zarówno dworu jak i parku starając się przywrócić wygląd zewnętrzny do stanu zachowanego na fotografiach z lat 20-tych XX w. Została również odbudowana przybudówka w południowej części dworu. Wnętrzom dworu nadano nową funkcję. Obecnie znajduje się tam hotel i restauracja.
17 listopada 2009 r. Państwo Mikrutowie przekazali majątek wolicki córce Marcie Mikrut-Grobelny. W 2014 r. została zakończona budowa południowo-zachodniej oficyny, która ma pełnić funkcję mieszkalną dla obecnych właścicieli.